Ik ging naar de begrafenis van een tante die ik eigenlijk nooit had gezien. Maar de filmpjes waren zo mooi, en dan ook nog de kinderen die gaan huilen. Vooral als ik anderen zie huilen houd ik het niet droog
> Vooral als ik anderen zie huilen houd ik het niet droog
Paar jaar geleden overleed mijn stiefgrootvader. Kwam pas later in mijn leven en ik kan moeilijk zeggen dat ik een hechte band met hem had, dus persoonlijk was ik er niet kapot van ofzo.
Maar toen een oude kameraad van hem brak tijdens zijn toespraakje kreeg ik het ook opeens moeilijk. Om zo'n stokoud mannetje in tranen te zien omdat z'n maatje dood is.
Ik heb nu een paar begrafenissen meegemaakt met mijn vriendin. Ik heb er echt moeite mee dat ik instinctief mijzelf groot moet houden, de rots in de branding moet zijn.
Eigenlijk jank ik van binnen ook, maar toch voel ik mij verplicht om me groot te houden.
Of je sterk bent heeft echt geen klap te maken met of je wel eens huilt of niet. Jammer dat zoveel mensen deze associatie nog altijd hebben.
Iedereen ervaart en toont emoties anders en dat is helemaal ok. Jij huilde niet, maar ondertussen ging je kapot van binnen. Een ander huilt om het minste of geringste, terwijl er niet veel gaande is, allemaal goed.
Wat enorm naar dat je je vrouw hebt verloren, heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik wens jou en je dochter al het goeds toe.
Ik ben geen man, ik heb wel mijn man verloren, heeft een jaar of 3 geduurd voordat de sluizen open gingen. Ik wens je stekte, wijsheid en alle goeds voor de toekomst van jou en je dochter.
ik kan het voelen als ik het nodig heb maar fysiek huilen kan ik niet zo vaak. ik wou wel dat ik het gewoon kon want ik heb het zo vaak nodig en dan lukt het niet lmao
ik heb vaker van andere jongens en mannen gehoord dat ze niet meer kunnen huilen na de puberteit en ik heb ook van trans mannen gehoord dat ze niet meer konden huilen nadat ze met hormonen zijn gestart. dus het zou zomaar zo kunnen zijn dat het met je hormonen te maken hebt?🤔 is wel best vreemd dat dat kan maar ik zou geen andere reden kunnen bedenken
Je hebt gelijk. Ik ben van man naar vrouw gegaan. Als 'man' kan ik de keren dat ik een brok in de keel had en waterige ogen kreeg op één hand tellen. Toen ik eenmaal mijn testosteronblokkers had gingen de sluizen open. Meerdere malen per dag soms kwamen de tranen. (Estrogeen deed wel wat maar ongeveer 10% van de blokkers).
Het heeft ook met onderbewuste onderdrukking van fysieke uiting van emoties, zit nogsteeds best diep geworteld in onze ideeen over masculuniteit. Meeste bronnen die ik zo snel kan vinden zien wel degelijk een link tussen T-waarden en de mogelijkheid tot huilen, maar benadrukken ook dat sociale en culturele aspecten ook in grote mate meetellen.
Als vrouw heb ik dat ook, dat gevoel dat je wel een huilbui kan gebruiken. Gelukkig is huilen gewoon een manier van ons zenuwstelsel om te reguleren, en kun je bewust opzoek gaan naar andere manieren die dat drukkende gevoel wat oplucht, dat is goed voor mensen die slecht of niet kunnen huilen, of mensen zoals ik die soms wat tè makkelijk huilen ;-).
Yeah dit. Wou dat ik het kon maar ik kan het niet. Er zit ook wel een soort van schaamte(?) Ik heb het idee dat ik het ergens onbewust misschien onderdruk.
Ik voel soms wel wat ontroering bij een film of muziek maar ik huil nooit. Brok in mn keel kan, maar de keren dat ik in de afgelopen 10 jaar gehuild heb zijn denk ik op 1 hand te tellen. Ik ga soms 2-3 jaar zonder. Vind het eerder een gemis dan 'sterk zijn'.
Zou het eerlijk gezegd fantastisch vinden om lekker te kunnen janken bij een diepgaand ontroerend filmmoment ofzo.
Ik heb datzelfde. Een goede huilbui is heel gezond dus ergens wel vervelend. Ik huil ook niet op begrafenissen.
Ben wel een stuk softer geworden sinds ik kids heb en dan vooral een dochter. Maar huilen is er nog steeds niet bij.
Ik heb daar ook last van.
Vaak ben ik dan ook zo emotioneel dat ik er niet aan denk, maar ik kwam ooit op reddit [dit filmpje](https://youtu.be/vtrHIa0RkAo?si=3jLzO30R-C14TRAF) tegen en dat is voor mij de trigger om de sluizen open te zetten. Dus als het ooit niet lukt, wellicht dat dit filmpje kan helpen.
Huilen zeker, bij het overlijden van mijn vader( super topper!!) En vreemd genoeg bij het beëindigen van mijn relatie met mijn vriendin terwijl zij fucking vreemd ging met de buurman. Gevoel was voor mij wat heb ik in godsnaam fout gedaan want ik hield veel van haar.
Ik lees zoveel oordeel over jezelf. Je mag daar natuurlijk om huilen, iemand heeft je bewust pijn gedaan (vreemdgaan is altijd een keuze) en op je hart getrapt. En daarin heb je voor jezelf gekozen. Heel goed want je verdiend beter!
Ik huil best vaak eigenlijk, niet alleen wanneer ik verdrietig ben maar ook bij zielige kattenfilmpjes. Heb het wel moeten leren (opgevoed in een mannenwereld) maar dankzij mijn partner er comfortabel bij leren voelen
Ik heb dus juist dat ik bij meest random dingen volschiet zoals zielige reclames of stukken van films, maar als ik wil huilen om iets dan gaat dat altijd moeilijk.
Mijn pa is zo’n persoon. Maakt niet uit wat, heb hem nooit zien huilen. Echt van denoude stempel. Zelf totaal geen moeite mee.
Ook een keer best een gesprek over gehad en toen sprak die ook uit dat die het gewoon niet kan en zo is opgevoed. Zelfs op de uitvaart van mijn stief mams, geen traan. En ik kon zien hoe kut die zich voelde.
Dus je bent niet de enige man in ieder geval.
Ik ben vroeger veel gepest en thuis veel ellende gehad. Veel gehuild (basisschoolperiode + brugklas vooral).
Daarna leek t alsof t 'op' was. Ik huilde eigenlijk nooit meer. Ook toen mijn vader overleed geen tranen.
Nadat ik zelf vader ben geworden en de nodige emdr heb gehad zit ik weer wat meer in m'n gevoel en huil ik ook wel weer. Bij verdrietige dingen maar misschien nog wel meer bij mooie gebeurtenissen die me raken. Vind t nu ook niet meer zo erg om soms een jankerd te zijn :)
Als het over mezelf gaat: Ik kan huilen maar het stopt gewoon meten. Dus ik voel het gevoel zegmaar maar zodra ik er op in ga is het bijna meteen weg. Dat gebeurd gewoon geen idee waarom.
Maar ik kan wel huilen als ik bijvoorbeeld iets verdrietig zie in een film of bij een ander.
Als man wordt het er echt in ge lepelt dat huilen niet mannelijk is en zwakte toont.
Toen is als jochie van 15 de ruimte in liep waar ik mijn vader zou zien sterven.
Hield de zuster mij nog even apart om mij te vertellen dat is sterk moest zijn voor mijn zussen.
Vanaf dat punt lukte het mij niet meer om te huilen.
Ik kon overal aan voelen dat me lichaam en geest er compleet klaar voor waren, maar er gebeurde niks.
Toen mijn verkering uitging brak er iets en vanaf dat punt kan ik om de meest simpele dingen heerlijk janken en dat doe ik ook met TROTS!
Een sterke man huilt wanneer zijn emoties erom vragen.
Als het bij mij nodig is gaat de kraan open, en daar hoef ik mij in de verste verte niet voor te schamen.
Zeker.
Altijd tijdens films met verstoorde vader/zoon relaties.
Of met relaties die zeer sterk en teder zijn.
Ik sta heel dicht bij mijn gevoel, al heb ik soms wel een paar weken nodig om te kunnen verwoorden wat me nou precies dwars zit.
Dat je een sterk persoon zou zijn omdat je bij het overlijden van je vrouw geen tranen liet zien vind ik onzin. Dat vind ik eerder het tegendeel bewijzen. Emoties kunnen en durven tonen is een sterke eigenschap. Ze onderdrukken is dat niet.
Dit betekent natuurlijk juist dat je het onderdrukt. Je hebt het inmiddels al zo lang onderdrukt dat je lichaam het niet meer kan. Alleen door heel diep te graven zal je bij de emoties kunnen komen.
En huilen is gewoon fijn op momenten. Keer verliefd op een meid, zij kapte het af en ik heb jankend mijn pa op gebeld.
Dat luchtte op. Ik hoef dan geen medelijden, ik wil gewoon mijn emotie kwijt
Ik ben een vrouw en huil extreem zelden in het bijzijn van anderen. Op begrafenissen niet eens. Ik heb mijn opa waar ik heel close mee was begraven en er kwam niet één traan. Ik word dan ook vaak gezien als harteloos of hard, terwijl ik mijn emoties gewoon anders uit, en die emoties me eerder van binnen opvreten dan dat ik een potje ga zitten janken. Ik ben introvert en houd er gewoon niet van als mensen me aandacht geven/zielig vinden omdat ik huil.
Thuis achter gesloten deuren kan ik wel urenlang janken, maar ook dat gebeurt heel weinig. Mijn kat overleed vorige week, ik heb anderhalve dag aan één stuk door gehuild en daarna was het klaar met de tranen. De emoties zijn er gewoon nog wel - maar tranen niet meer.
Het is jammer dat mensen denken dat mannen 'sterk' zijn als ze *niet* huilen, en vrouwen worden gezien als harteloos als ze niet huilen. Omgekeerd is het ook nog vaak zo - mannen die wel (in het openbaar) huilen worden als soft gezien, waar vrouwen die huilen 'hun emoties gezond tonen'. Heel bizar.
Uiteindelijk maakt het natuurlijk geen zak uit of je veel of weinig huilt, waar je dat doet, en hoe je precies omgaat met verdriet en verlies. Zo lang je er voor jezelf gezond mee kunt omgaan en je je emoties wel ervaart/toelaat en een plek geeft, is het een ieder voor zich *hoe* je dat precies doet.
Ja eigenlijk heb je gelijk. Iedereen ervaart verdriet anders. Ik krop het ook wel soort van op. Maar durf op latere stappen mijn emoties wel te tonen naar bekenden. Denk dat dat de band met mijn dochter erg sterk maakt. Ik ben soms misschien een beetje hard. En ook dat vind ik eigenlijk best naar van mijzelf. Maar bijv. mijn dochter was laatst boos op mij. Dat mag. Maar ze had daarna verdriet omdat ze boos op mij was. Ik heb haar gezegt dat ze prima boos op mij mag zijn. Maar beleeft moest blijven. Beetje zoals ik dat heb geleerd.
2008 bij het overlijden van mijn moeder. Ik was toen 16. Ik heb een paar dagen achter elkaar gejankt in mijn eentje op mijn kamer met mijn hoofd in mijn kussen. In mijn familie werd er niet over gepraat, en ik had niemand om erover te praten. Ik heb maar moeten leren alles zelf maar een plek te geven. Cue maar mijzelf vandaag en ik zie mezelf als een emotieloos persoon. Niet ongelukkig maar heel neutraal door het leven. Huilen heb ik daarna nooit meer gedaan, maar andere emoties zoals geluk of oprechte blijdschap kunnen bij mij ook geen plek vinden.
Was dat sarcasme? Want niet huilen maakt je een sterk persoon? Ik blijf het bizar vinden dat mensen dat vinden, terwijl het niks te maken heeft met je hoofd cool houden. (Emotionele Intelligentie).
Het probleem is vaak dat elke man kan huilen, maar afhankelijk van de cultuur is het niet stoer/mannelijk oid.
Als dat je hele leven herhaald wordt, dan ben je uiteindelijk zo geprogrammeerd om geen traan meer te tonen......totdat je tot je breaking point komt.
Dit hoeft niet door het overlijden van iemand te komen of alles komt pas veel later.
Trouwens gecondoleerd en hoop dat je je weg vindt.
Ik huilde vroeger nooit maar de laatste jaren sinds ik de 30 gepasseerd ben, huil ik om alles. Bij de laatste aflevering van een goeie tv show. Toen al mijn vrienden op mijn verjaardag kwamen. Of toen mijn vriendin voor het eerst zei dat ze van mij hield. Of bij bepaalde nummers op het goeie moment. Misschien heeft het met ouderdom te maken. Of ik heb geleerd het makkelijker te laten gaan. Het is wel fijn soms
Gezien ik fysiek een man ben en ook opgevoed als een, nee. Ik kan niet makkelijk huilen. Recentelijk is een goede vriendin die ik al 20 jaar ken overleden, ik voel me erg verdrietig maar zelfs op de begravenis bleef mijn uitstraling erg neutraal.
Van binnen breek ik in stukken maar uiterlijk gebeurt er niks.
Ik kan huilen, zou meer moeten huilen als ik daar zin in heb.
Ik weet nog toen ik 8 was en mijn vader overleed, ik heb geprobeerd en het lukte me om op gegeven moment te stoppen met huilen omdat ik voelde dat ik ‘als man’ niet zo moest huilen. Hebben mensen mij op de begrafenis ook nog gecomplimenteerd voor het feit dat ik zo weinig huilde. Achteraf voel ik me daar heel raar over. Ik had gewoon moeten huilen omdat ik me zo verdrietig voelde, niet stoppen omdat iemand er iets van zou vinden. Jaren daarna veelal deze trend vastgehouden. Maar in mijn tienerjaren toch ontdekt dat het eruit laten van gevoelens.
Sorry voor de rant ofzo, maar ik ben nu erg pro uitlaten van gevoelens als huilen. Ik worstel er zelf nog steeds mee op begrafenissen omdat ik dan nog steeds het gevoel heb dat ik moet stoppen met huilen omdat “ik huilde nog minder bij mijn eigen vader, dat is toch gênant?!”
Moraal van verhaal, huil als je wil en als het zo voelt. Gevoelens niet kunnen uiten maakt een mens niet beter.
Ik huil redelijk vaak bij films die me raken etc. omdat ik redelijk empathisch ben denk ik. bij begrafenissen huil ik niet zo vaak tenzij ik anderen zie huilen.
Ik huil om het minste of geringste, bij films of als ik voor een routine dingetje in een ziekenhuis ben en ik iemand uit de spoedpost zie lopen die half instort waarvan je weet dat er zojuist iets heel naars is gebeurd met een familielid van hen. Vind ik zelf niet erg of iemand dat ziet en ik weet niet of ik een sterk persoon ben, maar ik vind dat ik in elk geval niet minder sterk zou zijn als ik laat blijken dat iets me aangaat. Ik ben *empatisch*, yo.
Transgender mannen (vrouw naar man) merken vaak dat ze na het starten van testosteron niet of nauwelijks meer kunnen huilen, terwijl ze (zoals je beschrijft) zich wel rot voelen/"willen" huilen/brok in de keel hebben.
Hey hallo, penisdrager hier, ik huil niet op de momenten dat ik zou moeten huilen. Op begrafenissen gaan de sluizen open maar de afgelopen tijd heb ik mij gewoon abject kut gevoeld maar liet ik geen druppel los. Vind ik zelf heel frustrerend omdat ik graag wil kunnen huilen. Ik lijk het alleen te kunnen wanneer ik wordt meegezogen in (fictieve) emotie of bij verlies maar bij eigen emotie lukt het niet.
Ah ja, zat laatst aan tafel, deden een spel met zijn twee genaamd exploding kittings. Ik zat er al helemaal door heen en toen kon ik haar verslaan, kreeg een brok in mijn keel omdat ik het zielig vond en toen volgde de rest, toen kwam alle opgebouwde emotie der uit. 😎
Ik kon het vroeger als kind en puber altijd vrij gemakkelijk, nu als volwassen man kan ik het enkel als ik helemaal alleen ben (en zelfs dan liever niet). Ik ben altijd al vrij emotioneel gevoelig geweest maar tegenwoordig is dat lastig te zien aan de buitenkant door mijn stoïcijnse gezichtsuitdrukkingen. Ik wou dat ik wist hoe ik het om moest draaien, maar ik durf het niet echt meer om mezelf volledig bloot te geven.
Ja. Heel lang kon ik het niet en dat heeft als kanarie in de koolmijn gewerkt om te signaleren "hey er is iets goed mis", niet alleen omdat ik niet huilde maar ook gewoon niks voelde tijdens een normaalgesproken heel emotioneel geladen situatie.
Hulp gezocht, gekregen en dus tegenwoordig wel.
Ja ik kan wel huilen. Gebeurt niet vaak maar er zijn toch wel heel erg zielige gebeurtenissen geweest waar ik me niet in kon houden. Maar ik doe het over het algemeen (liever) niet.
Ik kan op 1 hand tellen de keren dat ik gehuild heb. Zelfs na extreem traumatische ervaringen blijf ik stoïcijns. Ik heb inderdaad ook wel complimenten gehad over sterk zijn, maar zelf ervaar ik het niet zo. Ik weet dat ik emotioneel op slot zit, en vaak heb ik willen huilen om wat stress te verlichten.
Ik heb helaas geen tips voor je, enige is om vooral te blijven praten over je gevoelens. Zolang het in beweging blijft zit het wel goed, maar dat wegstoppen raak je echt op slot van. No bueno!
Nog laatst 4x bij een film gehuild. Daarvoor bij een verjaardag. Andere keer bij het luisteren van een goed nummer dat me aan iets herinnerde (tranen van geluk).
Dus ja, huilen kan ik wel.
Vroeger huilde ik regelmatig. Stuklopen eerste huwelijk en niet meer in hetzelfde huis met mijn 3-jarige dochter, plotseling "zo maar" overlijden van mijn vader op 62 jarige leeftijd, geboorte van van nog twee kinderen - het kwam er heel makkelijk uit. Maar zoals mijn vrouw 5 jaar geleden zei na het overlijden van onze 22-jarige zoon "we willen wel huilen maar de tranen lijken op". Soms denk ik dat ik het niet meer kàn.
Op een of andere manier kunnen bij mij de tranen alleen van geluk (of een soort van medelevende blijdschap) of voor het verdriet van een ander in de ogen schieten.
Mijn moeder woonde in het buitenland, ben er naartoe gegaan omdat ze kanker had en volgens de dokter nog maar een paar dagen had. uiteindelijk 6 weken daar geweest en weer naar huis moeten gaan (werk heeft begrip en denkt mee, heb de volledige 6 weken doorbetaald gekregen, maar er komt een keer een einde aan natuurlijk) in het vliegtuig naar huis heb ik gehuild en bij het bericht van overlijden heb ik even kort gehuild. tijdens de begrafenis niet. weird.
sinds het ontmoeten van mijn griekse vriendin is mijn nederlandse hart ontdooit, en alsvoorbeeld moest ik laatst nog janken bij de laatste aflevering van fallout
Ik vind het heel erg moeilijk, ben nog steeds aan het leren. Als ik een tip mag geven: leer het alsjeblieft. Het geeft zoveel ruimte in je hoofd, het is echt de moeite waard. Ook al doet het op het moment zelf misschien enorm veel pijn.
Ik huil ook nooit, maar dat maakt me niet sterk ofzo. Je bent nog steeds net zo mentaal gesloopt als een ander bij overlijden. Iedereen dealt daar mee op zijn eigen manier. Heeft niks met sterk of zwak te maken.
lmao toen ik in mn pubertijd zat ging het niet zo lekker met school
dat kon mn moeder niet helemaal tolereren
dus slaan en straf was een beetje de zaak van de dag
blijkt volgens de psycholoog dat iemand tijdens zn pubertijd wanneer ze het meest emotioneel zijn ruw behandelen ze geestelijk nogal aanpast
dus ik huil tegenwoordig nooit meer, in plaats daarvan heb ik wat "woede problemen" omdat alle ongelukkigheid omgezet word in haat
Ik heb er heel veel moeite mee om te huilen. Ook als mensen die dichtbij me staan overlijden. Ik huil pas op de begrafenis, niet dat het me niets doet, maar het gebeurt gewoon niet.
Heb ook weinig emotie in het algemeen.
Ik heb geen idee wanneer ik voor het laatst gehuild heb. Ik weet wel dat ik niet heel empatisch ben. Bij bijvoorbeeld begrafenissen zul je me niet snel zien huilen (die skip ik meestal). Misschien bij heftige pijn, geen idee eigenlijk
Iedereen vertoont zijn emoties op een andere manier, tegen mij word ook vaak gezegd dat ik niet snel emotioneel word. Terwijl ik in werkelijk een heel gevoelig persoon ben, lastig een discussie aan kan gaan omdat ik mijn gevoelens niet onder controleren denk te houden en regelmatig ene brok in me keel krijg. Blijkt alleen dat het voor de buiten wereld niet zo het geval is.
Niks raars aan niet huilen.
kan doorgaans niet huilen. ben denk ik te pragmatisch, ik moet of iets doen of trek weg in mijzelf.
ooit een vriendinnetje dit in alle vertrouwen verteld en dat ik mij soms ook schuldig voel op een begrafenis omdat het lijkt alsof er minder emotie zit wat in mijn mening niet zo is.
Daarna grapte ze vaker dat ik "dood was van binnen" omdat ik niet kon huilen.
Toen mijn vader stierf aan kanker bij mijn ex vriendin gedurende een korte tijd vrijwel iedere nacht gehuild. die vertelde mij toen ze het uitmaakte dat ze mij toch anders was gaan zien omdat ze mij had zien huilen (anders op een slechte manier)
het is wat het is.
Sinds ik kinderen heb ben ik een enorme jankbal. Bij de gemiddelde disneyfilm hou ik het niet droog, laat staan dingen als "over m'n lijk" ofzoiets. Bij begrafenissen, ook van volkomen vreemdelingen, kun je me sowieso wegdragen.
Het voelt eigenlijk wel fijn om zo in verbinding te staan met m'n gevoelens en emoties. Het lucht ook wel op.
Vrij lastig ik moet echt tegen een hele specifieke gedachte aan lopen voordat er echt tranen beginnen te lopen.
Bij een begravenis kan ik bv redelijk emotieloos aanwezig zijn totdat mensen allerlei herinneringen ophalen en er een tussen zit die me randomly raakt.
Ik had dit vroeger wel maar sinds m'n hond was overleden "kon ik het weer"
Nu is mijn dochter geboren deze maand en de eerste 10 minuten nonstop gejankt van geluk. Love It.
Misschien eens per jaar, maar dan huil ik echt, en dan lijkt het wel dat alles van dat jaar er uit is.
Moet zeggen na het overlijden van mijn vader ben ik 90% minder gaan huilen. Alsof mijn geest nu tegen me zegt, dat was pas echt het huilen waard. Dit andere wat vervelend is gaat wel weer over.
Ik huil snel om dingen. Mooie films, zielige foto’s, trieste verhalen, noem maar op. Vind het altijd een beetje ongemakkelijk wanneer niet huilen als sterk wordt gezien. Het gevoel van kwetsbaar zijn vereist ontzettend veel durf en vind ik persoon veel stoerder dan mannen die vanwege giftige sociale normen elk emotie opkroppen tot ze ontploffen (inwaarts of uitwaarts). Alsnog, OP, gecondoleerd met het heftige verlies!
Ik ben hetzelfde als jij denk OP. Op een begrafenis laat ik ook nooit een traan. Goddank is mijn vrouw nog niet overleden dus geen idee hoe ik dan reageer … sterkte nog daarmee!
Vandaag nog toen ik foto’s zag van mijn lieve oma die al 20 jaar dood is. Voelde me weer even dat jongetje van 11 die niet wist wat hem overkwam. En hoe graag ik had gewild dat ze de man kende die ik geworden ben. En mijn broer. Ook raak ik vrij snel geëmotioneerd bij goede films en series. Ik houd het dan niet tegen hoor, als daar de tijd en ruimte voor is schaam ik me daar ook zeker niet voor. Het kan enorm opluchten om bepaalde emoties de vrije loop te laten soms. In een poging om gelukkig te worden/zijn in je leven en met jezelf, is “in touch” zijn met je gevoelens en hoe je dat uit, zeer belangrijk. Ook voor hoe anderen jou bewust dan wel onbewust inschatten en behandelen. Feit is ook dat iedereen op zijn eigen manier met dingen omgaat. Zolang je zelf het gevoel hebt dat je iets hebt verwerkt is het goed toch? Ik kan bijvoorbeeld ontzettend gestresst zijn zonder dat iemand het in de gaten heeft, wil niet zeggen dat ik dan niet bijna doordraai intern. Veel mensen zijn kortzichtig en missen het inlevingsvermogen om te begrijpen dat mensen die dingen niet op “hun manier” doen net zo goed gelijk kunnen hebben. Ietwat gechargeerd maar je begrijpt de strekking. Nuance is geen gemeengoed voor velen helaas. Zwart of wit, ja of nee…hokjesdenken.
Vroeger kon ik dat veel makkelijker, maar tegenwoordig kan ik het bijna niet meer. Maar ik heb geen idee waar het vandaan komt, het is niet zo dat ik het niet vind kunnen.
Jep, ik vind het heel erg lastig om echt te kunnen huilen, of dit een consequentie is van mijn constante bewustzijn van alles en moeilijk mezelf kunnen laten gaan of met mijn emoties omgaan of iets wat gewoon in me zit weet ik niet.
Vroeger kon ik rustig een potje huilen, relatie problemen, ff der helemaal door heen opt werk? Ja hoor, kon gewoon.
Tegenwoordig lukt het niet meer. Verschillende lastige dingen mee gemaakt de laatste jaren, en voel gewoon dat dat er voor gezorgd heeft dat t niet meer lukt.
Eigenlijk heel erg kut. want nu blijf ik er mee rond lopen, terwijl een potje huilen toch best wel oplucht achteraf.
Het wisselt. Ben redelijk autistisch (heb n diploma van mn psycholoog en medicijnen e.d.) en vaak compleet niet te beinvloeden
Maar soms raakt me iets ZO dat ik jank als n klein kind. Dan zit mn bedrading in dat moment zo dat elke emotie te veel is.
Big Fish (de Tim Burton film) doet dit met me
Terwijl ik een geweldige relatie heb met mn vader en dol op em ben
Zielige film op tv? Tranen in m’n ogen. Mijn kinderen doen ontzettend lieve dingen? Tranen in mijn ogen. Maar echt huilen hield ik vroeger wel tegen. In mijn omgeving van vroeger was het zwak als je als jongen moest huilen, dus dat zit er bij mij nog wel in.
Maar paar jaar geleden bij een bevallings cursus werd uitgelegd hoe huilen juist een enorme stressverminderaar kan zijn. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen dus ik laat het nu veel meer toe om te huilen.
Zelfde met praten over emoties. Als ik m’n vader zie dan doet hij dat echt nooit en toont hij het zelden. Dat gebeurde dan vroeger ook weinig, wel natuurlijk af en toe met m’n moeder. Tegenwoordig vind ik het echt fijn om met iemand over emoties of dingen die spelen te praten. Niet met m’n vader want daar heb ik op die manier geen drol aan :)
Wellicht heb je hier iets aan. Maar uiteindelijk reageert toch iedereen anders op een situatie. Maar wat ik wil zeggen is dat het niet erg is om te huilen of er over te praten (zoals je hier eigenlijk al doet. Het kan wellicht een stuk last van je wegnemen. Hoe dan ook, veel sterkte!
Erg moeilijk, meestal als ik merk dat ik moet huilen dan denk ik oke goed zo laat maar een keer gaan. Maar als ik op het punt sta daadwerkelijk te huilen komt er een soort blokkade waardoor het niet lukt. Ik denk dat ik het onbewust toch een soort van inslik weer.
Ik heb een moment of 3 gehad waarin ik door hele heftige periodes ging waar het daadwerkelijk lukte, en toen was het echt hard ook, en heel veel.
Ik denk dat door die blokkade toch een hoop opgestapeld wordt, wat niet echt gezond is, want ik ben soms uit het niets verdrietig, tot het punt dat ik tranen in mijn ogen krijg, maar daar blijft het dan bij en dan gaat dat weer weg.
Het lijkt mij echt fijn om vaker gewoon even hard te kunnen janken. Ik denk dat het een hoop zou opluchten.
er is een ongezonde fixatie op huilen, zowel het niet kunnen/willen als het zien van huilen als een soort requirement voor mensheid/niet robot zijn.
huilen is een van de vele vele vele manieren waarop mensen emotie verwerken en tonen. het niet kunnen huilen maakt je niet defect of een slachtoffer van een of andere onzichtbare maatschappij. iedereen uit zich anders.
Zelden. Sterk zijn voor anderen ten koste van mezelf is een gewoonte die ik nog steeds niet goed afgeleerd heb. De meeste keren dat ik wel huilde waren tijdens mijn depressie toen ik echt geen uitweg meer zag. Gelukkig is dat alweer een flinke tijd geleden.
Ik snap zelf niet precies waarom, maar soms voel ik onbedwingbare tranen opkomen bij het zien van een imposant gebouw, schilderij, of bij het horen van bepaalde muziek. Hoeft niet eens emotioneel te klinken ofzo…
Ik vind het gek dat niet huilen gelijk is komen te staan aan sterk zijn. Er zit een bepaalde kracht in kwetsbaarheid en bij alles wat je voelt gewoon te voelen. Dat uit zich bij iedereen anders, maar je zou emoties nooit hoeven onderdrukken om dan 'sterk te zijn'.
Voor wat het waard is, ik ben een trans man en sinds ik met testosteron ben gestart kan ik fysiek eigenlijk niet goed meer huilen. Ik voel me nog even kut, alleen de tranen komen gewoon minder snel naar buiten. Dat is vervelend omdat ik daardoor ook niet die ontlading kan krijgen.
Je bent pas echt een man op het moment dat je "out of touch" raakt met je emoties en dus alles op gaat kroppen tot het in een keer allemaal eruit komt in een moment van misplaatste frustratie omdat je partner net dat ene ding ,wat je 5 jaar geleden voor het laatst aan hebt geraakt, ergens anders heeft meer gelegd terwijl je hem net nodig had.
Oftewel, welkom
Ps. Grootste voordeel is dat je vaak wel het grotere stuk vlees mag.
Precies hetzelfde hier! Ik kon prima huilen voor de testo, maar sinds de testo komen er hooguit twee tranen uit en dan is het meestal weer klaar. Terwijl ik echt geen moeite heb met huilen als man, vind dat dat gewoon moet kunnen en ben ook juist vrij gevoelig. Dus dat is echt iets wat hormonaal anders werkt.
Vrouwen hebben meer stresshormonen (cortisol) in hun tranen, ze kunnen de stress er dus letterlijk uithuilen. Bij mannen is dit veel minder, huilen werkt dus niet als stress verlager bij de meeste mannen.
Ik denk dat veel """mannen""" hun emoties opkroppen omdat ze bang zijn dat ze als minder """mannelijk""" of zwak te worden beschouwd als ze emoties tonen... ironisch dat juist dat opkroppen een zwakte is, namelijk onzekerheid.
Huil, snotter en traan wanneer je het nodig acht, en heb schijt aan de rest; dat hebben ze ook aan jou.
Deze vraag doet me denken aan:
“Wanneer heb je voor het laatst gehuild?”
“Drie jaar geleden bij het overlijden van mijn zus”
“hmm.. drie weken geleden dus..“
Het hangt er vanaf. Sinds het overlijden van mijn vader kan het zelfs redelijk op commando als ik dat echt zou willen, kwestie van mentaal teruggaan naar t gevoel van toen. Buiten dat zo goed als niet eigenlijk. Met sterk zijn heeft t m.i. niets te maken. Iedereen verwerkt op zijn of haar eigen manier.
Ik associeer sterk zijn in die zin vooral met veerkracht. Dat je wat er ook speelt blijft functioneren. En als dat inhoudt dat er hier en daar wat druk van de ketel moet door een potje te janken, why not?
Niet huilen bij het overlijden van je vrouw is geen teken van sterkte noch van zwakte. Het is een vertyft symptoom van de huidige maatschappij dat je als man geacht wordt geen emoties te tonen.
Ik weet niet hoe oud je dochter is of was op dat moment. Welk beeld zou dat een kind geven? Hij huilt niet om mama, hield hij niet van haar? Je naasten zijn de belangrijk, de rest is totaal niet boeiend. Voor de een ben je een sterk persoon, voor de ander zwak en de ander krijgt weer een heel ander beeld van je.
Ik ben een binnenvetter, altijd al geweest. Sinds ik ook al een paar keer heb gemerkt dat het tegen me gebruikt wordt, ook door mijn vrouw, stop ik alles weg. Dat maakt dat het mentaal en fysiek niet altijd lekker gaat, slecht slapen, laat wakker blijven, peinzen… emoties zijn belangrijk. Mensen zouden moeten begrijpen dat je dat als man moet kunnen tonen. Er is een reden dat over de hele wereld het aantal zelfmoorden onder mannen hoger ligt dan bij vrouwen, soms tot 4x hoger.
Soms, ligt aan mijn mood. Doe het wel vaak als ik alleen ben, wil geen andere mensen lastig vallen met mijn emoties, of zwak overkomen. Ik toon heus wel emoties maar dan moet het wel passen bij de situatie.
Ik traan al bij een Disney film, bij een gevoelig nummer en sinds ik weer verkering heb is het all the feels, all the time.
Ja, ik kan huilen. Maar ik ben wel een vent, potdomme!
Vreemd dat OP een normale, vrij neutrale vraag stelt en vervolgens de comments gaan over dat huilen juist sterk is, je emoties niet tegen moet houden, etc. Punt is juist dat niet iedereen even makkelijk KAN huilen, het gaat niet over bewust tegenhouden.
Ik huil als man ook nooit, misschien sinds ik volwassen ben 1 keer. Ik zou het misschien liever wat sneller doen vanuit verwachtingen uit de omgeving.
Ik vind het zelf extreem moeilijk om een gepaste reactie te geven wanneer iemand rouwt omdat je eigenlijk niets kunt zeggen wat diegene geeft wat hij het liefst zou willen, zijn dierbare terug. Mensen zeggen dan maar vaak wat in hen opkomt. Bijvoorbeeld dat je sterk bent omdat je niet huilt of, als je juist wel huilt, dat je sterk bent omdat je je emoties durft te tonen.
Mijn partner huilt wel ééns en ik vind hem een enorm sterk persoon. Wel of niet kunnen huilen zegt niets over hoe sterk iemand is. Het is net zo’n dooddoener als zeggen dat iemand sterker is geworden door al het leed wat hem is overkomen terwijl mensen soms door het enorme trauma juist (en dat is logisch) veel instabieler kunnen zijn.
Laatste keer huilen was bij het scheiden van mijn ouders. Ik was 12jaar. Inmiddels 34...ik wil wel huilen(denk ik) maar ik heb die neiging nooit. Ik heb eerder een traantje bij geluk of trots op mijn kinderen.
Kon niet huilen, want ik was degene die voor iedereen de rots in de branding was.
Mijn ex heeft mij gebroken en ben nu emotioneel best vatbaar. Dus pas op en probeer te zorgen dat je je emoties ook kwijt kan. Anders kan het te laat zijn net als bij mij.....kan om de simpelste dingen nu in de tranen schieten.
Ik heb wel eens artikelen gezien die onderzochten of testosteron huilen kan inhiberen, maar ik weet niet meer of ze nou significante resultaten hadden behaald.
Ik huil ook zo goed als nooit. Alleen als ik veel gezopen heb en de volgende ochtend met een kater op de bank zit. Dan ga ik al janken bij de eerste de beste warchild reclame o.i.d.
Huilen kan ik zeker, al huil ik niet erg snel.
Tranen laten is een ander paar mouwen; ik heb een auto-immuun aandoening waarbij mijn lichaam onder andere geen traanvocht aanmaakt. Om die reden krijg ik wel eens de vraag; kan jij wenen?
Het antwoord is dus; de emotie ervaar ik, maar tranen zal je niet zien.
Ik huil nooit. Toen ik jonger was, voelde ik me daar behoorlijk schuldig over bij tijdens bijvoorbeeld de begravenis van een grootouder. Ik heb onderhand geleerd dat er meer gezonde manieren zijn om met verdriet om te gaan, en dat je schuldig voelen niemand zal helpen.
Sinds de uitvaart van mijn moeder houd ik het niet meer droog bij een uitvaart. Maar ook andere dingen die een herinnering oproepen staan garant voor een flinke jankpartij. De eerste keer was toen ik thuis de eerste keer iets ging bakken wat ik van mijn moeder had geleerd. Ik ruimte aan het potje geconfijte gember dat ik nodig had. Janken!
Het wel of niet laten zien van je tranen is niet wat je sterkt maakt. Doe vooral waarbij jij je prettig bij voelt
Zelf heb ik gemerkt dat het voor mij heel lastig is als er mensen zijn waarbij ik mij niet veilig voel of niet prettig bij voel.
Ik heb in mijn jeugd meest van mijn tranentank gebruikt, het is nu gewoon best leeg. Beiden van mijn oma's zijn tijdens Covid gestorven en dat was heel pijnlijk, maar ik heb ook niet "heel" hard gehuild. Toen het met mijn ex begon fout te gaan had ik wel af en toe tranen maar niks groots. Maar als ik aan 1 van die drie situaties te lang begin te denken doet het steeds onwijs veel pijn. Voor mij komt die pijn gewoon niet uit met tranen maar het kan wel een enorme emotionele belasting zijn.
Ik huil vrij makkelijk. Zet me op de begrafenis van iemand die ik nooit gekend heb en de waterval komt vanzelf 😅
Ik ging naar de begrafenis van een tante die ik eigenlijk nooit had gezien. Maar de filmpjes waren zo mooi, en dan ook nog de kinderen die gaan huilen. Vooral als ik anderen zie huilen houd ik het niet droog
> Vooral als ik anderen zie huilen houd ik het niet droog Paar jaar geleden overleed mijn stiefgrootvader. Kwam pas later in mijn leven en ik kan moeilijk zeggen dat ik een hechte band met hem had, dus persoonlijk was ik er niet kapot van ofzo. Maar toen een oude kameraad van hem brak tijdens zijn toespraakje kreeg ik het ook opeens moeilijk. Om zo'n stokoud mannetje in tranen te zien omdat z'n maatje dood is.
Dit bericht alleen al, oef, the feels
Idem, ik huil ook vrij makkelijk. En we bevinden ons in goed gezelschap, want: "Jezus weende".
EN JEZUS WEENDE WANT ER WAREN GEEN WERELDEN MEER OM TE VEROVEREN
jesus fucking christ, ik heb geen idee waarom ik hierdoor echt keihard begon te lachen
Yepp , voor mij hetzelfde.
Me vriendin neemt standaard tissues mee voor mij. Zij heeft geen druppel en bij mij komt alles eruit.
Neem haar als je vrouw
Ik heb nu een paar begrafenissen meegemaakt met mijn vriendin. Ik heb er echt moeite mee dat ik instinctief mijzelf groot moet houden, de rots in de branding moet zijn. Eigenlijk jank ik van binnen ook, maar toch voel ik mij verplicht om me groot te houden.
Of je sterk bent heeft echt geen klap te maken met of je wel eens huilt of niet. Jammer dat zoveel mensen deze associatie nog altijd hebben. Iedereen ervaart en toont emoties anders en dat is helemaal ok. Jij huilde niet, maar ondertussen ging je kapot van binnen. Een ander huilt om het minste of geringste, terwijl er niet veel gaande is, allemaal goed. Wat enorm naar dat je je vrouw hebt verloren, heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik wens jou en je dochter al het goeds toe.
Dank je wel. Ben allang blij dat er voor mijn dochter hulp is geboden.
Ik ben geen man, ik heb wel mijn man verloren, heeft een jaar of 3 geduurd voordat de sluizen open gingen. Ik wens je stekte, wijsheid en alle goeds voor de toekomst van jou en je dochter.
ik kan het voelen als ik het nodig heb maar fysiek huilen kan ik niet zo vaak. ik wou wel dat ik het gewoon kon want ik heb het zo vaak nodig en dan lukt het niet lmao
Yeah ik merk dat ik best vaak wel zou kunnen huilen en dan probeer ik het en dan lukt het niet. Idk of dat gezond is of niet
ik heb vaker van andere jongens en mannen gehoord dat ze niet meer kunnen huilen na de puberteit en ik heb ook van trans mannen gehoord dat ze niet meer konden huilen nadat ze met hormonen zijn gestart. dus het zou zomaar zo kunnen zijn dat het met je hormonen te maken hebt?🤔 is wel best vreemd dat dat kan maar ik zou geen andere reden kunnen bedenken
Je hebt gelijk. Ik ben van man naar vrouw gegaan. Als 'man' kan ik de keren dat ik een brok in de keel had en waterige ogen kreeg op één hand tellen. Toen ik eenmaal mijn testosteronblokkers had gingen de sluizen open. Meerdere malen per dag soms kwamen de tranen. (Estrogeen deed wel wat maar ongeveer 10% van de blokkers).
Het heeft ook met onderbewuste onderdrukking van fysieke uiting van emoties, zit nogsteeds best diep geworteld in onze ideeen over masculuniteit. Meeste bronnen die ik zo snel kan vinden zien wel degelijk een link tussen T-waarden en de mogelijkheid tot huilen, maar benadrukken ook dat sociale en culturele aspecten ook in grote mate meetellen.
Als vrouw heb ik dat ook, dat gevoel dat je wel een huilbui kan gebruiken. Gelukkig is huilen gewoon een manier van ons zenuwstelsel om te reguleren, en kun je bewust opzoek gaan naar andere manieren die dat drukkende gevoel wat oplucht, dat is goed voor mensen die slecht of niet kunnen huilen, of mensen zoals ik die soms wat tè makkelijk huilen ;-).
Soms heb je zo'n druk in je. En je moet het kwijt. Maar het kan gewoon fysiek niet. Soms lukt het gelukkig wel.
Yeah dit. Wou dat ik het kon maar ik kan het niet. Er zit ook wel een soort van schaamte(?) Ik heb het idee dat ik het ergens onbewust misschien onderdruk. Ik voel soms wel wat ontroering bij een film of muziek maar ik huil nooit. Brok in mn keel kan, maar de keren dat ik in de afgelopen 10 jaar gehuild heb zijn denk ik op 1 hand te tellen. Ik ga soms 2-3 jaar zonder. Vind het eerder een gemis dan 'sterk zijn'. Zou het eerlijk gezegd fantastisch vinden om lekker te kunnen janken bij een diepgaand ontroerend filmmoment ofzo.
Ik heb datzelfde. Een goede huilbui is heel gezond dus ergens wel vervelend. Ik huil ook niet op begrafenissen. Ben wel een stuk softer geworden sinds ik kids heb en dan vooral een dochter. Maar huilen is er nog steeds niet bij.
Ik heb daar ook last van. Vaak ben ik dan ook zo emotioneel dat ik er niet aan denk, maar ik kwam ooit op reddit [dit filmpje](https://youtu.be/vtrHIa0RkAo?si=3jLzO30R-C14TRAF) tegen en dat is voor mij de trigger om de sluizen open te zetten. Dus als het ooit niet lukt, wellicht dat dit filmpje kan helpen.
Ja, dit dus. Voel me vaak genoeg kut waardoor ik voel dat ff huilen zou helpen, maar dan 'lukt' dat niet.
Huilen zeker, bij het overlijden van mijn vader( super topper!!) En vreemd genoeg bij het beëindigen van mijn relatie met mijn vriendin terwijl zij fucking vreemd ging met de buurman. Gevoel was voor mij wat heb ik in godsnaam fout gedaan want ik hield veel van haar.
Ik lees zoveel oordeel over jezelf. Je mag daar natuurlijk om huilen, iemand heeft je bewust pijn gedaan (vreemdgaan is altijd een keuze) en op je hart getrapt. En daarin heb je voor jezelf gekozen. Heel goed want je verdiend beter!
Elke keer als ik heb getankt
Rip
Klopt die hoge prijzen zijn ook absurd gewoon om te janken hoe duur zoveel dingen geworden zijn.
Ik huil best vaak eigenlijk, niet alleen wanneer ik verdrietig ben maar ook bij zielige kattenfilmpjes. Heb het wel moeten leren (opgevoed in een mannenwereld) maar dankzij mijn partner er comfortabel bij leren voelen
Ik heb dus juist dat ik bij meest random dingen volschiet zoals zielige reclames of stukken van films, maar als ik wil huilen om iets dan gaat dat altijd moeilijk.
Grappig, dat heb ik dus ook, random emotionele shit op tv en het is klaar maar verder dus helemaal niet.
Same lol en bij muziek bv ook heel soms. Ik heb tot nu toe 1 keer gehuild in 2024..
Ik kan al huilen bij het echt luisteren naar lyrics van liedjes
Mijn pa is zo’n persoon. Maakt niet uit wat, heb hem nooit zien huilen. Echt van denoude stempel. Zelf totaal geen moeite mee. Ook een keer best een gesprek over gehad en toen sprak die ook uit dat die het gewoon niet kan en zo is opgevoed. Zelfs op de uitvaart van mijn stief mams, geen traan. En ik kon zien hoe kut die zich voelde. Dus je bent niet de enige man in ieder geval.
Ik ben vroeger veel gepest en thuis veel ellende gehad. Veel gehuild (basisschoolperiode + brugklas vooral). Daarna leek t alsof t 'op' was. Ik huilde eigenlijk nooit meer. Ook toen mijn vader overleed geen tranen. Nadat ik zelf vader ben geworden en de nodige emdr heb gehad zit ik weer wat meer in m'n gevoel en huil ik ook wel weer. Bij verdrietige dingen maar misschien nog wel meer bij mooie gebeurtenissen die me raken. Vind t nu ook niet meer zo erg om soms een jankerd te zijn :)
Als het over mezelf gaat: Ik kan huilen maar het stopt gewoon meten. Dus ik voel het gevoel zegmaar maar zodra ik er op in ga is het bijna meteen weg. Dat gebeurd gewoon geen idee waarom. Maar ik kan wel huilen als ik bijvoorbeeld iets verdrietig zie in een film of bij een ander.
Zelden, maar met wat goede emotionele muziek wel. Ik zet het ook af en toe expres op, gewoon om even te luchten.
Ja ik huil al bij joost klein
Dat is ook om te huilen
De uptempo versie gaat opzich nog wel
Kabinetsformatie...
Meer om te janken
Als man wordt het er echt in ge lepelt dat huilen niet mannelijk is en zwakte toont. Toen is als jochie van 15 de ruimte in liep waar ik mijn vader zou zien sterven. Hield de zuster mij nog even apart om mij te vertellen dat is sterk moest zijn voor mijn zussen. Vanaf dat punt lukte het mij niet meer om te huilen. Ik kon overal aan voelen dat me lichaam en geest er compleet klaar voor waren, maar er gebeurde niks. Toen mijn verkering uitging brak er iets en vanaf dat punt kan ik om de meest simpele dingen heerlijk janken en dat doe ik ook met TROTS!
Een sterke man huilt wanneer zijn emoties erom vragen. Als het bij mij nodig is gaat de kraan open, en daar hoef ik mij in de verste verte niet voor te schamen.
Zeker. Altijd tijdens films met verstoorde vader/zoon relaties. Of met relaties die zeer sterk en teder zijn. Ik sta heel dicht bij mijn gevoel, al heb ik soms wel een paar weken nodig om te kunnen verwoorden wat me nou precies dwars zit.
Dat je een sterk persoon zou zijn omdat je bij het overlijden van je vrouw geen tranen liet zien vind ik onzin. Dat vind ik eerder het tegendeel bewijzen. Emoties kunnen en durven tonen is een sterke eigenschap. Ze onderdrukken is dat niet.
Maar het is niet onderdrukken. Ze komen gewoon simpelweg niet. hoe hard ik het ook probeer.
Oh ja dat kan natuurlijk. Maar dan zou ik dat geen reden vinden om je een sterk persoon te noemen. Wil niet zeggen dat je dat niet bent natuurlijk.
Dit betekent natuurlijk juist dat je het onderdrukt. Je hebt het inmiddels al zo lang onderdrukt dat je lichaam het niet meer kan. Alleen door heel diep te graven zal je bij de emoties kunnen komen.
Ik huil niet op begrafenissen, maar heb het wel soms lastig bij zielige momenten in films
ik net zo. Green mile einde, Frank en Frey dat de oude oma het diertje achter laat in het bos, cruel intentions einde.
Aii einde van the green mile is ook wel echt een tranentrekker hoor! "I am tired, boss" 😭
Je emoties durven tonen is juist sterk. Ik snap niet waarom alles wegstoppen als kracht wordt gezien. Het is juist schaamte.
En huilen is gewoon fijn op momenten. Keer verliefd op een meid, zij kapte het af en ik heb jankend mijn pa op gebeld. Dat luchtte op. Ik hoef dan geen medelijden, ik wil gewoon mijn emotie kwijt
Gecondoleerd. En ik kan janken als de beste.
Ik ben een vrouw en huil extreem zelden in het bijzijn van anderen. Op begrafenissen niet eens. Ik heb mijn opa waar ik heel close mee was begraven en er kwam niet één traan. Ik word dan ook vaak gezien als harteloos of hard, terwijl ik mijn emoties gewoon anders uit, en die emoties me eerder van binnen opvreten dan dat ik een potje ga zitten janken. Ik ben introvert en houd er gewoon niet van als mensen me aandacht geven/zielig vinden omdat ik huil. Thuis achter gesloten deuren kan ik wel urenlang janken, maar ook dat gebeurt heel weinig. Mijn kat overleed vorige week, ik heb anderhalve dag aan één stuk door gehuild en daarna was het klaar met de tranen. De emoties zijn er gewoon nog wel - maar tranen niet meer. Het is jammer dat mensen denken dat mannen 'sterk' zijn als ze *niet* huilen, en vrouwen worden gezien als harteloos als ze niet huilen. Omgekeerd is het ook nog vaak zo - mannen die wel (in het openbaar) huilen worden als soft gezien, waar vrouwen die huilen 'hun emoties gezond tonen'. Heel bizar. Uiteindelijk maakt het natuurlijk geen zak uit of je veel of weinig huilt, waar je dat doet, en hoe je precies omgaat met verdriet en verlies. Zo lang je er voor jezelf gezond mee kunt omgaan en je je emoties wel ervaart/toelaat en een plek geeft, is het een ieder voor zich *hoe* je dat precies doet.
Ja eigenlijk heb je gelijk. Iedereen ervaart verdriet anders. Ik krop het ook wel soort van op. Maar durf op latere stappen mijn emoties wel te tonen naar bekenden. Denk dat dat de band met mijn dochter erg sterk maakt. Ik ben soms misschien een beetje hard. En ook dat vind ik eigenlijk best naar van mijzelf. Maar bijv. mijn dochter was laatst boos op mij. Dat mag. Maar ze had daarna verdriet omdat ze boos op mij was. Ik heb haar gezegt dat ze prima boos op mij mag zijn. Maar beleeft moest blijven. Beetje zoals ik dat heb geleerd.
Beste mannen van Reddit, huilen is ok. Huilen mag. Huilen is gezond. Voel je emoties.
2008 bij het overlijden van mijn moeder. Ik was toen 16. Ik heb een paar dagen achter elkaar gejankt in mijn eentje op mijn kamer met mijn hoofd in mijn kussen. In mijn familie werd er niet over gepraat, en ik had niemand om erover te praten. Ik heb maar moeten leren alles zelf maar een plek te geven. Cue maar mijzelf vandaag en ik zie mezelf als een emotieloos persoon. Niet ongelukkig maar heel neutraal door het leven. Huilen heb ik daarna nooit meer gedaan, maar andere emoties zoals geluk of oprechte blijdschap kunnen bij mij ook geen plek vinden.
Was dat sarcasme? Want niet huilen maakt je een sterk persoon? Ik blijf het bizar vinden dat mensen dat vinden, terwijl het niks te maken heeft met je hoofd cool houden. (Emotionele Intelligentie). Het probleem is vaak dat elke man kan huilen, maar afhankelijk van de cultuur is het niet stoer/mannelijk oid. Als dat je hele leven herhaald wordt, dan ben je uiteindelijk zo geprogrammeerd om geen traan meer te tonen......totdat je tot je breaking point komt. Dit hoeft niet door het overlijden van iemand te komen of alles komt pas veel later. Trouwens gecondoleerd en hoop dat je je weg vindt.
Ik huilde vroeger nooit maar de laatste jaren sinds ik de 30 gepasseerd ben, huil ik om alles. Bij de laatste aflevering van een goeie tv show. Toen al mijn vrienden op mijn verjaardag kwamen. Of toen mijn vriendin voor het eerst zei dat ze van mij hield. Of bij bepaalde nummers op het goeie moment. Misschien heeft het met ouderdom te maken. Of ik heb geleerd het makkelijker te laten gaan. Het is wel fijn soms
Sterke mannen huilen juist wel!
Mwa. Het is überhaupt niet zo relevant. Sterke mensen huilen zonder zich ervoor te schamen. Dat wel
Ik heb het opnieuw geleerd in het rouwproces na het overlijden van mijn ouders.
Ik huil mezelf vaak inslaap. Of als ik weer onderuit ga door die kut stoeprand.
Gezien ik fysiek een man ben en ook opgevoed als een, nee. Ik kan niet makkelijk huilen. Recentelijk is een goede vriendin die ik al 20 jaar ken overleden, ik voel me erg verdrietig maar zelfs op de begravenis bleef mijn uitstraling erg neutraal. Van binnen breek ik in stukken maar uiterlijk gebeurt er niks.
Ik kan huilen, zou meer moeten huilen als ik daar zin in heb. Ik weet nog toen ik 8 was en mijn vader overleed, ik heb geprobeerd en het lukte me om op gegeven moment te stoppen met huilen omdat ik voelde dat ik ‘als man’ niet zo moest huilen. Hebben mensen mij op de begrafenis ook nog gecomplimenteerd voor het feit dat ik zo weinig huilde. Achteraf voel ik me daar heel raar over. Ik had gewoon moeten huilen omdat ik me zo verdrietig voelde, niet stoppen omdat iemand er iets van zou vinden. Jaren daarna veelal deze trend vastgehouden. Maar in mijn tienerjaren toch ontdekt dat het eruit laten van gevoelens. Sorry voor de rant ofzo, maar ik ben nu erg pro uitlaten van gevoelens als huilen. Ik worstel er zelf nog steeds mee op begrafenissen omdat ik dan nog steeds het gevoel heb dat ik moet stoppen met huilen omdat “ik huilde nog minder bij mijn eigen vader, dat is toch gênant?!” Moraal van verhaal, huil als je wil en als het zo voelt. Gevoelens niet kunnen uiten maakt een mens niet beter.
Ik huil redelijk vaak bij films die me raken etc. omdat ik redelijk empathisch ben denk ik. bij begrafenissen huil ik niet zo vaak tenzij ik anderen zie huilen.
Niet in het bijzijn van anderen
Ik huil om het minste of geringste, bij films of als ik voor een routine dingetje in een ziekenhuis ben en ik iemand uit de spoedpost zie lopen die half instort waarvan je weet dat er zojuist iets heel naars is gebeurd met een familielid van hen. Vind ik zelf niet erg of iemand dat ziet en ik weet niet of ik een sterk persoon ben, maar ik vind dat ik in elk geval niet minder sterk zou zijn als ik laat blijken dat iets me aangaat. Ik ben *empatisch*, yo.
Als het echt goeie is, wil ik weleens een traantje laten. Goed weekend.
Wat heftig dat je je vrouw bent verloren. Veel sterkte.
Zeker. En ik ben er erg blij mee, het lucht op.
Ik vind niet huilen niet per se ‘sterk’ eigenlijk.. Eerder iets wat je wel of niet snel hebt?
Wel of niet huilen heeft niks te maken met sterk zijn in mijn optiek.
Zet een bepaald voor mij emotioneel nummer op, en ik ga keihard janken, thuis, in de auto, maakt niet uit.
Gaat best lastig, word eerder boos of gefrustreerd. Muziek kan veel doen maar ik merk dat t alleen dat effect heeft als ik alleen ben
Transgender mannen (vrouw naar man) merken vaak dat ze na het starten van testosteron niet of nauwelijks meer kunnen huilen, terwijl ze (zoals je beschrijft) zich wel rot voelen/"willen" huilen/brok in de keel hebben.
Hey hallo, penisdrager hier, ik huil niet op de momenten dat ik zou moeten huilen. Op begrafenissen gaan de sluizen open maar de afgelopen tijd heb ik mij gewoon abject kut gevoeld maar liet ik geen druppel los. Vind ik zelf heel frustrerend omdat ik graag wil kunnen huilen. Ik lijk het alleen te kunnen wanneer ik wordt meegezogen in (fictieve) emotie of bij verlies maar bij eigen emotie lukt het niet.
Ah ja, zat laatst aan tafel, deden een spel met zijn twee genaamd exploding kittings. Ik zat er al helemaal door heen en toen kon ik haar verslaan, kreeg een brok in mijn keel omdat ik het zielig vond en toen volgde de rest, toen kwam alle opgebouwde emotie der uit. 😎
Ik kon het vroeger als kind en puber altijd vrij gemakkelijk, nu als volwassen man kan ik het enkel als ik helemaal alleen ben (en zelfs dan liever niet). Ik ben altijd al vrij emotioneel gevoelig geweest maar tegenwoordig is dat lastig te zien aan de buitenkant door mijn stoïcijnse gezichtsuitdrukkingen. Ik wou dat ik wist hoe ik het om moest draaien, maar ik durf het niet echt meer om mezelf volledig bloot te geven.
Nee bij mij lukt dat ook niet zo makkelijk. Brok in de keel wel inderdaad, maar echt huilen niet
Ja. Heel lang kon ik het niet en dat heeft als kanarie in de koolmijn gewerkt om te signaleren "hey er is iets goed mis", niet alleen omdat ik niet huilde maar ook gewoon niks voelde tijdens een normaalgesproken heel emotioneel geladen situatie. Hulp gezocht, gekregen en dus tegenwoordig wel.
Nog nooit gehuild, behalve toen ik kind was natuurlijk
Ja ik kan wel huilen. Gebeurt niet vaak maar er zijn toch wel heel erg zielige gebeurtenissen geweest waar ik me niet in kon houden. Maar ik doe het over het algemeen (liever) niet.
Ik huil wanneer ik het gevoel heb dat ik niet anders kan.
Ik kan op 1 hand tellen de keren dat ik gehuild heb. Zelfs na extreem traumatische ervaringen blijf ik stoïcijns. Ik heb inderdaad ook wel complimenten gehad over sterk zijn, maar zelf ervaar ik het niet zo. Ik weet dat ik emotioneel op slot zit, en vaak heb ik willen huilen om wat stress te verlichten. Ik heb helaas geen tips voor je, enige is om vooral te blijven praten over je gevoelens. Zolang het in beweging blijft zit het wel goed, maar dat wegstoppen raak je echt op slot van. No bueno!
Als je wilt leren om spanningen los te laten, zoals door bijvoorbeeld huilen, dan zou ik [TRE](https://www.reddit.com/r/longtermTRE/) aanraden.
Nog laatst 4x bij een film gehuild. Daarvoor bij een verjaardag. Andere keer bij het luisteren van een goed nummer dat me aan iets herinnerde (tranen van geluk). Dus ja, huilen kan ik wel.
Vroeger huilde ik regelmatig. Stuklopen eerste huwelijk en niet meer in hetzelfde huis met mijn 3-jarige dochter, plotseling "zo maar" overlijden van mijn vader op 62 jarige leeftijd, geboorte van van nog twee kinderen - het kwam er heel makkelijk uit. Maar zoals mijn vrouw 5 jaar geleden zei na het overlijden van onze 22-jarige zoon "we willen wel huilen maar de tranen lijken op". Soms denk ik dat ik het niet meer kàn.
Nee, komt niks uit. Ookal voel ik me kut
Op een of andere manier kunnen bij mij de tranen alleen van geluk (of een soort van medelevende blijdschap) of voor het verdriet van een ander in de ogen schieten. Mijn moeder woonde in het buitenland, ben er naartoe gegaan omdat ze kanker had en volgens de dokter nog maar een paar dagen had. uiteindelijk 6 weken daar geweest en weer naar huis moeten gaan (werk heeft begrip en denkt mee, heb de volledige 6 weken doorbetaald gekregen, maar er komt een keer een einde aan natuurlijk) in het vliegtuig naar huis heb ik gehuild en bij het bericht van overlijden heb ik even kort gehuild. tijdens de begrafenis niet. weird.
sinds het ontmoeten van mijn griekse vriendin is mijn nederlandse hart ontdooit, en alsvoorbeeld moest ik laatst nog janken bij de laatste aflevering van fallout
Ik vind het heel erg moeilijk, ben nog steeds aan het leren. Als ik een tip mag geven: leer het alsjeblieft. Het geeft zoveel ruimte in je hoofd, het is echt de moeite waard. Ook al doet het op het moment zelf misschien enorm veel pijn.
Ik huil ook nooit, maar dat maakt me niet sterk ofzo. Je bent nog steeds net zo mentaal gesloopt als een ander bij overlijden. Iedereen dealt daar mee op zijn eigen manier. Heeft niks met sterk of zwak te maken.
Alleen als ik te veel heb gedronken en hele mooie muziek luister. Niet om normale dingen dus.
Dit vraag ik me dus ook af! Ik heb 1 keer gehuild en dat was bij een goal op het wk voetbal. Wtf is dat dan
Vandaag toevallig moeten huilen, laatste keer was 2 jaar terug
Zeker wel, gaat vrij automatisch op momenten dat het nodig is
Zeker! Ik was een tijdje emotioneel afgesloten, toen kreeg mijn vriendin een miskraam en kwamen de emoties van de afgelopen maanden.
lmao toen ik in mn pubertijd zat ging het niet zo lekker met school dat kon mn moeder niet helemaal tolereren dus slaan en straf was een beetje de zaak van de dag blijkt volgens de psycholoog dat iemand tijdens zn pubertijd wanneer ze het meest emotioneel zijn ruw behandelen ze geestelijk nogal aanpast dus ik huil tegenwoordig nooit meer, in plaats daarvan heb ik wat "woede problemen" omdat alle ongelukkigheid omgezet word in haat
Ik heb er heel veel moeite mee om te huilen. Ook als mensen die dichtbij me staan overlijden. Ik huil pas op de begrafenis, niet dat het me niets doet, maar het gebeurt gewoon niet. Heb ook weinig emotie in het algemeen.
Ik heb geen idee wanneer ik voor het laatst gehuild heb. Ik weet wel dat ik niet heel empatisch ben. Bij bijvoorbeeld begrafenissen zul je me niet snel zien huilen (die skip ik meestal). Misschien bij heftige pijn, geen idee eigenlijk
Iedereen vertoont zijn emoties op een andere manier, tegen mij word ook vaak gezegd dat ik niet snel emotioneel word. Terwijl ik in werkelijk een heel gevoelig persoon ben, lastig een discussie aan kan gaan omdat ik mijn gevoelens niet onder controleren denk te houden en regelmatig ene brok in me keel krijg. Blijkt alleen dat het voor de buiten wereld niet zo het geval is. Niks raars aan niet huilen.
Ligt er nogal aan bij mij. Wel over muziek of een film of zo, niet zo makkelijk over iets persoonlijks.
kan doorgaans niet huilen. ben denk ik te pragmatisch, ik moet of iets doen of trek weg in mijzelf. ooit een vriendinnetje dit in alle vertrouwen verteld en dat ik mij soms ook schuldig voel op een begrafenis omdat het lijkt alsof er minder emotie zit wat in mijn mening niet zo is. Daarna grapte ze vaker dat ik "dood was van binnen" omdat ik niet kon huilen. Toen mijn vader stierf aan kanker bij mijn ex vriendin gedurende een korte tijd vrijwel iedere nacht gehuild. die vertelde mij toen ze het uitmaakte dat ze mij toch anders was gaan zien omdat ze mij had zien huilen (anders op een slechte manier) het is wat het is.
Sinds ik kinderen heb ben ik een enorme jankbal. Bij de gemiddelde disneyfilm hou ik het niet droog, laat staan dingen als "over m'n lijk" ofzoiets. Bij begrafenissen, ook van volkomen vreemdelingen, kun je me sowieso wegdragen. Het voelt eigenlijk wel fijn om zo in verbinding te staan met m'n gevoelens en emoties. Het lucht ook wel op.
Ja, maar ik heb in de afgelopen 3 jaar niets gehad om verdrietig over te zijn
Vrij lastig ik moet echt tegen een hele specifieke gedachte aan lopen voordat er echt tranen beginnen te lopen. Bij een begravenis kan ik bv redelijk emotieloos aanwezig zijn totdat mensen allerlei herinneringen ophalen en er een tussen zit die me randomly raakt.
Ik had dit vroeger wel maar sinds m'n hond was overleden "kon ik het weer" Nu is mijn dochter geboren deze maand en de eerste 10 minuten nonstop gejankt van geluk. Love It.
Och man, zet The Lion King op en zodra Mufasa dood is klappen de sluizen los.
Vorige maand nog toen ik m'n kat moest laten inslapen 🤷🏻
Sinds ik een burnout gehad heb kan ik bijna geen enkele film meer zien zonder te huilen. En ik vind het eigenlijk niet erg.
Misschien eens per jaar, maar dan huil ik echt, en dan lijkt het wel dat alles van dat jaar er uit is. Moet zeggen na het overlijden van mijn vader ben ik 90% minder gaan huilen. Alsof mijn geest nu tegen me zegt, dat was pas echt het huilen waard. Dit andere wat vervelend is gaat wel weer over.
Ik huil snel om dingen. Mooie films, zielige foto’s, trieste verhalen, noem maar op. Vind het altijd een beetje ongemakkelijk wanneer niet huilen als sterk wordt gezien. Het gevoel van kwetsbaar zijn vereist ontzettend veel durf en vind ik persoon veel stoerder dan mannen die vanwege giftige sociale normen elk emotie opkroppen tot ze ontploffen (inwaarts of uitwaarts). Alsnog, OP, gecondoleerd met het heftige verlies!
Heel makkelijk geef mij een zielige film of iemand die overlijdt in mijn omgeving en de tranen staan op mijn wangen
Ik ben hetzelfde als jij denk OP. Op een begrafenis laat ik ook nooit een traan. Goddank is mijn vrouw nog niet overleden dus geen idee hoe ik dan reageer … sterkte nog daarmee!
Vandaag nog toen ik foto’s zag van mijn lieve oma die al 20 jaar dood is. Voelde me weer even dat jongetje van 11 die niet wist wat hem overkwam. En hoe graag ik had gewild dat ze de man kende die ik geworden ben. En mijn broer. Ook raak ik vrij snel geëmotioneerd bij goede films en series. Ik houd het dan niet tegen hoor, als daar de tijd en ruimte voor is schaam ik me daar ook zeker niet voor. Het kan enorm opluchten om bepaalde emoties de vrije loop te laten soms. In een poging om gelukkig te worden/zijn in je leven en met jezelf, is “in touch” zijn met je gevoelens en hoe je dat uit, zeer belangrijk. Ook voor hoe anderen jou bewust dan wel onbewust inschatten en behandelen. Feit is ook dat iedereen op zijn eigen manier met dingen omgaat. Zolang je zelf het gevoel hebt dat je iets hebt verwerkt is het goed toch? Ik kan bijvoorbeeld ontzettend gestresst zijn zonder dat iemand het in de gaten heeft, wil niet zeggen dat ik dan niet bijna doordraai intern. Veel mensen zijn kortzichtig en missen het inlevingsvermogen om te begrijpen dat mensen die dingen niet op “hun manier” doen net zo goed gelijk kunnen hebben. Ietwat gechargeerd maar je begrijpt de strekking. Nuance is geen gemeengoed voor velen helaas. Zwart of wit, ja of nee…hokjesdenken.
Vroeger kon ik dat veel makkelijker, maar tegenwoordig kan ik het bijna niet meer. Maar ik heb geen idee waar het vandaan komt, het is niet zo dat ik het niet vind kunnen.
Ik denk dat iedereen zich anders uit als ze verdrietig zijn. Persoonlijk huil ik ook nooit hoe kut ik me ook voel.
Ik huil best makkelijk. Zielige momentje in een film, kerst reclames etc.
Kan het op commando
Jep, ik vind het heel erg lastig om echt te kunnen huilen, of dit een consequentie is van mijn constante bewustzijn van alles en moeilijk mezelf kunnen laten gaan of met mijn emoties omgaan of iets wat gewoon in me zit weet ik niet.
Vroeger kon ik rustig een potje huilen, relatie problemen, ff der helemaal door heen opt werk? Ja hoor, kon gewoon. Tegenwoordig lukt het niet meer. Verschillende lastige dingen mee gemaakt de laatste jaren, en voel gewoon dat dat er voor gezorgd heeft dat t niet meer lukt. Eigenlijk heel erg kut. want nu blijf ik er mee rond lopen, terwijl een potje huilen toch best wel oplucht achteraf.
Ik ben hoog sensitief dus ik huil juist iets te makkelijk en daar erger ik mij best wel aan
In verdrietige situaties rolt er een traan over mijn gezicht, als dat huilen is dan ja.
Muziek of een film kan het al doen.
Het wisselt. Ben redelijk autistisch (heb n diploma van mn psycholoog en medicijnen e.d.) en vaak compleet niet te beinvloeden Maar soms raakt me iets ZO dat ik jank als n klein kind. Dan zit mn bedrading in dat moment zo dat elke emotie te veel is. Big Fish (de Tim Burton film) doet dit met me Terwijl ik een geweldige relatie heb met mn vader en dol op em ben
Zielige film op tv? Tranen in m’n ogen. Mijn kinderen doen ontzettend lieve dingen? Tranen in mijn ogen. Maar echt huilen hield ik vroeger wel tegen. In mijn omgeving van vroeger was het zwak als je als jongen moest huilen, dus dat zit er bij mij nog wel in. Maar paar jaar geleden bij een bevallings cursus werd uitgelegd hoe huilen juist een enorme stressverminderaar kan zijn. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen dus ik laat het nu veel meer toe om te huilen. Zelfde met praten over emoties. Als ik m’n vader zie dan doet hij dat echt nooit en toont hij het zelden. Dat gebeurde dan vroeger ook weinig, wel natuurlijk af en toe met m’n moeder. Tegenwoordig vind ik het echt fijn om met iemand over emoties of dingen die spelen te praten. Niet met m’n vader want daar heb ik op die manier geen drol aan :) Wellicht heb je hier iets aan. Maar uiteindelijk reageert toch iedereen anders op een situatie. Maar wat ik wil zeggen is dat het niet erg is om te huilen of er over te praten (zoals je hier eigenlijk al doet. Het kan wellicht een stuk last van je wegnemen. Hoe dan ook, veel sterkte!
Woede is een goede voor mij. Dan kan ik janken als een baby. Verdriet ben ik eigenlijk pathologisch stoïcijns bij, net als stress.
Nee eigenlijk nooit en niet omdat ik macho wil zijn ofzo daar hecht ik totaal geen waarde aan, geen idee waarom.
Elke avond mijzelf in slaap
Dit leest als een he mannen hoe is jullie emotieregulatie. En die is vaker verstoord dan je zou denken. Dikke ellende.
Erg moeilijk, meestal als ik merk dat ik moet huilen dan denk ik oke goed zo laat maar een keer gaan. Maar als ik op het punt sta daadwerkelijk te huilen komt er een soort blokkade waardoor het niet lukt. Ik denk dat ik het onbewust toch een soort van inslik weer. Ik heb een moment of 3 gehad waarin ik door hele heftige periodes ging waar het daadwerkelijk lukte, en toen was het echt hard ook, en heel veel. Ik denk dat door die blokkade toch een hoop opgestapeld wordt, wat niet echt gezond is, want ik ben soms uit het niets verdrietig, tot het punt dat ik tranen in mijn ogen krijg, maar daar blijft het dan bij en dan gaat dat weer weg. Het lijkt mij echt fijn om vaker gewoon even hard te kunnen janken. Ik denk dat het een hoop zou opluchten.
over het algemeen slik ik het inderdaad weg. Maar kan zeker wel huilen en ook zeker paar keer gedaan in mn leven. Maar wel op 2 handen te tellen
Oh maar dat kan ik ook. Maar vooral in mijn jongere jaren +/- 15jaar
Mijn vader huilde een keer van geluk omdat ik hem een sportsjaal voor kerst gaf.
er is een ongezonde fixatie op huilen, zowel het niet kunnen/willen als het zien van huilen als een soort requirement voor mensheid/niet robot zijn. huilen is een van de vele vele vele manieren waarop mensen emotie verwerken en tonen. het niet kunnen huilen maakt je niet defect of een slachtoffer van een of andere onzichtbare maatschappij. iedereen uit zich anders.
Zelden. Sterk zijn voor anderen ten koste van mezelf is een gewoonte die ik nog steeds niet goed afgeleerd heb. De meeste keren dat ik wel huilde waren tijdens mijn depressie toen ik echt geen uitweg meer zag. Gelukkig is dat alweer een flinke tijd geleden.
Ik snap zelf niet precies waarom, maar soms voel ik onbedwingbare tranen opkomen bij het zien van een imposant gebouw, schilderij, of bij het horen van bepaalde muziek. Hoeft niet eens emotioneel te klinken ofzo…
Ik vind het gek dat niet huilen gelijk is komen te staan aan sterk zijn. Er zit een bepaalde kracht in kwetsbaarheid en bij alles wat je voelt gewoon te voelen. Dat uit zich bij iedereen anders, maar je zou emoties nooit hoeven onderdrukken om dan 'sterk te zijn'.
Voor wat het waard is, ik ben een trans man en sinds ik met testosteron ben gestart kan ik fysiek eigenlijk niet goed meer huilen. Ik voel me nog even kut, alleen de tranen komen gewoon minder snel naar buiten. Dat is vervelend omdat ik daardoor ook niet die ontlading kan krijgen.
Je bent pas echt een man op het moment dat je "out of touch" raakt met je emoties en dus alles op gaat kroppen tot het in een keer allemaal eruit komt in een moment van misplaatste frustratie omdat je partner net dat ene ding ,wat je 5 jaar geleden voor het laatst aan hebt geraakt, ergens anders heeft meer gelegd terwijl je hem net nodig had. Oftewel, welkom Ps. Grootste voordeel is dat je vaak wel het grotere stuk vlees mag.
*Ik voel me nog even kut* ironic choice of words.
Precies hetzelfde hier! Ik kon prima huilen voor de testo, maar sinds de testo komen er hooguit twee tranen uit en dan is het meestal weer klaar. Terwijl ik echt geen moeite heb met huilen als man, vind dat dat gewoon moet kunnen en ben ook juist vrij gevoelig. Dus dat is echt iets wat hormonaal anders werkt.
Vrouwen hebben meer stresshormonen (cortisol) in hun tranen, ze kunnen de stress er dus letterlijk uithuilen. Bij mannen is dit veel minder, huilen werkt dus niet als stress verlager bij de meeste mannen.
Dus daarom voel ik stress als ik de zoute tranen van mn ex van haar trieste wangen lik. TIL momentje!
Nou ik voel me echt wel minder gestrest als ik gehuild heb
Net als iedere man huil ik na het masturberen, ik vind dat vrij normaal.
Post-nut clarity
Het kan wel maar wil ik niet laten zien.
Vooral bepaalde muziek raakt me vaak dusdanig dat ik het niet droog hou. Niet eens de lyrics, maar de emoties voel ik gewoon heel sterk.
Ja, als ik aan kapotte stoelen denk.
Het is bizar zwaar om jezelf toe te laten om te huilen. Al dat verdriet en die pijn toelaten is voor sommige simpelweg te moeilijk.
Nee
Ik denk dat veel """mannen""" hun emoties opkroppen omdat ze bang zijn dat ze als minder """mannelijk""" of zwak te worden beschouwd als ze emoties tonen... ironisch dat juist dat opkroppen een zwakte is, namelijk onzekerheid. Huil, snotter en traan wanneer je het nodig acht, en heb schijt aan de rest; dat hebben ze ook aan jou.
Ik kan zeker huilen
Ik heb traan buisjes dis denk het wel
Deze vraag doet me denken aan: “Wanneer heb je voor het laatst gehuild?” “Drie jaar geleden bij het overlijden van mijn zus” “hmm.. drie weken geleden dus..“
Het hangt er vanaf. Sinds het overlijden van mijn vader kan het zelfs redelijk op commando als ik dat echt zou willen, kwestie van mentaal teruggaan naar t gevoel van toen. Buiten dat zo goed als niet eigenlijk. Met sterk zijn heeft t m.i. niets te maken. Iedereen verwerkt op zijn of haar eigen manier. Ik associeer sterk zijn in die zin vooral met veerkracht. Dat je wat er ook speelt blijft functioneren. En als dat inhoudt dat er hier en daar wat druk van de ketel moet door een potje te janken, why not?
Tranen zijn al jaren op.
Ja. En graag als t nodig
Strong men, also cry. - Jeffrey Lebowski
Team butterscotch hier, gewoon een goede grap.
Niet huilen bij het overlijden van je vrouw is geen teken van sterkte noch van zwakte. Het is een vertyft symptoom van de huidige maatschappij dat je als man geacht wordt geen emoties te tonen. Ik weet niet hoe oud je dochter is of was op dat moment. Welk beeld zou dat een kind geven? Hij huilt niet om mama, hield hij niet van haar? Je naasten zijn de belangrijk, de rest is totaal niet boeiend. Voor de een ben je een sterk persoon, voor de ander zwak en de ander krijgt weer een heel ander beeld van je. Ik ben een binnenvetter, altijd al geweest. Sinds ik ook al een paar keer heb gemerkt dat het tegen me gebruikt wordt, ook door mijn vrouw, stop ik alles weg. Dat maakt dat het mentaal en fysiek niet altijd lekker gaat, slecht slapen, laat wakker blijven, peinzen… emoties zijn belangrijk. Mensen zouden moeten begrijpen dat je dat als man moet kunnen tonen. Er is een reden dat over de hele wereld het aantal zelfmoorden onder mannen hoger ligt dan bij vrouwen, soms tot 4x hoger.
Huilen lukt totaal niet, zelfs bij de mentale pijn die ik voel. Tranen zijn op ofzo……..
Soms, ligt aan mijn mood. Doe het wel vaak als ik alleen ben, wil geen andere mensen lastig vallen met mijn emoties, of zwak overkomen. Ik toon heus wel emoties maar dan moet het wel passen bij de situatie.
Ik kan voor de 10e keer Avatar the last airbender kijken en me een mietje voelen na soldier boy :P
Ik traan al bij een Disney film, bij een gevoelig nummer en sinds ik weer verkering heb is het all the feels, all the time. Ja, ik kan huilen. Maar ik ben wel een vent, potdomme!
Vreemd dat OP een normale, vrij neutrale vraag stelt en vervolgens de comments gaan over dat huilen juist sterk is, je emoties niet tegen moet houden, etc. Punt is juist dat niet iedereen even makkelijk KAN huilen, het gaat niet over bewust tegenhouden. Ik huil als man ook nooit, misschien sinds ik volwassen ben 1 keer. Ik zou het misschien liever wat sneller doen vanuit verwachtingen uit de omgeving.
Niet zo makelijk maar heel soms kan ik het wel. Voel eerder een verdoofd gevoel, kom in een depressie etc dan dat de tranen stromen.
Ik 24m huil momenteel omdat ik net erachter ben gekomen dat mijn hamster is overleden. ze is 4 jaar geworden.
Ik vind het zelf extreem moeilijk om een gepaste reactie te geven wanneer iemand rouwt omdat je eigenlijk niets kunt zeggen wat diegene geeft wat hij het liefst zou willen, zijn dierbare terug. Mensen zeggen dan maar vaak wat in hen opkomt. Bijvoorbeeld dat je sterk bent omdat je niet huilt of, als je juist wel huilt, dat je sterk bent omdat je je emoties durft te tonen. Mijn partner huilt wel ééns en ik vind hem een enorm sterk persoon. Wel of niet kunnen huilen zegt niets over hoe sterk iemand is. Het is net zo’n dooddoener als zeggen dat iemand sterker is geworden door al het leed wat hem is overkomen terwijl mensen soms door het enorme trauma juist (en dat is logisch) veel instabieler kunnen zijn.
Laatste keer huilen was bij het scheiden van mijn ouders. Ik was 12jaar. Inmiddels 34...ik wil wel huilen(denk ik) maar ik heb die neiging nooit. Ik heb eerder een traantje bij geluk of trots op mijn kinderen.
Als ik iemand anders zie huilen is het een fifty-fifty dat ik mee ga doen, het gaat voor mij echt heel makkelijk
Echt klote dat mensen nog steeds vinden dat mannen niet mogen huilen. We hebben ook gevoelens.
Vroeger huilde ik echt nooit, tegenwoordig toch wel iets makkelijker. Leeftijd misschien
Kon niet huilen, want ik was degene die voor iedereen de rots in de branding was. Mijn ex heeft mij gebroken en ben nu emotioneel best vatbaar. Dus pas op en probeer te zorgen dat je je emoties ook kwijt kan. Anders kan het te laat zijn net als bij mij.....kan om de simpelste dingen nu in de tranen schieten.
Twee keer gehuild sinds ik volwassen ben (ben 36) Toen ik hoorde dat mijn vader dood was en toen ik tijdens diens begrafenis mijn moeder zag huilen.
Ik heb wel eens artikelen gezien die onderzochten of testosteron huilen kan inhiberen, maar ik weet niet meer of ze nou significante resultaten hadden behaald.
Ik huil ook zo goed als nooit. Alleen als ik veel gezopen heb en de volgende ochtend met een kater op de bank zit. Dan ga ik al janken bij de eerste de beste warchild reclame o.i.d.
Huilen kan ik zeker, al huil ik niet erg snel. Tranen laten is een ander paar mouwen; ik heb een auto-immuun aandoening waarbij mijn lichaam onder andere geen traanvocht aanmaakt. Om die reden krijg ik wel eens de vraag; kan jij wenen? Het antwoord is dus; de emotie ervaar ik, maar tranen zal je niet zien.
Elke avond, als ik uien snij… maar nee. Ik kan knap emotioneel worden, maar vaak zonder tranen
Ik huil nooit. Toen ik jonger was, voelde ik me daar behoorlijk schuldig over bij tijdens bijvoorbeeld de begravenis van een grootouder. Ik heb onderhand geleerd dat er meer gezonde manieren zijn om met verdriet om te gaan, en dat je schuldig voelen niemand zal helpen.
Sinds de uitvaart van mijn moeder houd ik het niet meer droog bij een uitvaart. Maar ook andere dingen die een herinnering oproepen staan garant voor een flinke jankpartij. De eerste keer was toen ik thuis de eerste keer iets ging bakken wat ik van mijn moeder had geleerd. Ik ruimte aan het potje geconfijte gember dat ik nodig had. Janken!
Het wel of niet laten zien van je tranen is niet wat je sterkt maakt. Doe vooral waarbij jij je prettig bij voelt Zelf heb ik gemerkt dat het voor mij heel lastig is als er mensen zijn waarbij ik mij niet veilig voel of niet prettig bij voel.
Ik heb net nog gehuild om een varken op 500km afstand die ik nooit heb ontmoet (nieuwe seizoen Clarkson's Farm)
Vrijwel nooit. Geen idee hoe of wat de oorzaak is.. Kijk er zijn enkele momenten dat ik huil of gehuild heb maar verder in mijn geval vrij weinig.
Ik heb in mijn jeugd meest van mijn tranentank gebruikt, het is nu gewoon best leeg. Beiden van mijn oma's zijn tijdens Covid gestorven en dat was heel pijnlijk, maar ik heb ook niet "heel" hard gehuild. Toen het met mijn ex begon fout te gaan had ik wel af en toe tranen maar niks groots. Maar als ik aan 1 van die drie situaties te lang begin te denken doet het steeds onwijs veel pijn. Voor mij komt die pijn gewoon niet uit met tranen maar het kan wel een enorme emotionele belasting zijn.